ABORTO: O DIREITO DE QUÉN?? 1

Nun recoñecido blog local lin a copia dunha moción de Esquerda Unida asinada polo seu representante local, quen debo aclarar que a copiou literalmente desas enviadas "dende riba" polos seus superiores, e non a modificou no máis mínimo.
Di textualmente o señor Morais na súa moción..."As mulleres enfrontámonos a gobernos ...", "atentan contra o dereito dás mulleres a decidir sobre o noso corpo...", "o dereito a decidir sobre os nosos corpos regúlese ...", como sempre , os homes adoitamos escribir sobre temas dos que non temos nin a máis mínima idea, e ademais algúns intentando porse en papel....

No meu caso, como bo mosquito ibérico macho, non podo opinar demasiado sobre o tema sen solicitar primeiro información da fonte, é dicir das mosquitas da familia, cousa que en breve reflectirei neste blog.

O que si podo en principio, é falar un pouco da súa historia, entre outras cousas porque para sacar conclusións, primeiro débese coñecer...

O aborto é unha práctica milenaria. Sábese que entre os Asirios as mulleres que abortaban e eran descubertas eran empaladas.
Nas culturas matriarcais e na Céltica, onde a descendencia máis importante era a materna, o aborto era deixado a discreción da muller. Xeralmente non era practicado porque era considerado un insulto ás divindades femininas do renacemento e da fertilidade, en cambio estaba permitido deixar morrer aos seus propios fillos, sobre todo se nacían con algunha deformación física. 

 
Tivo o seu auxe na época imperial de Babilonia, pois se converteu nunha práctica habitual sen problemas de ilegalidade. Entre as xentes sinxelas, pero ante todo entre a aristocracia, practicábase coa mesma naturalidade que se fose unha obra teatral.

En Roma antes da chegada do cristianismo, considerábase ao feto e aos nenos como un obxecto de estado, incluíndo ademais ao pai como dono absoluto, podendo tamén matar ao recentemente nado con problemas conxénitos.

Coa afirmación do Cristianismo restrinxíronse as prácticas abortivas, ao século II d.C. remóntanse as primeiras leis estatais contra o aborto, co exilio das mulleres que abortaban e a condea ou desterro das persoas que o practicaban.

A partir do século XVII moitos países do mundo promulgaron leis que convertían o aborto en ilegal.

A Unión Soviética foi a primeira en legalizar o aborto en 1920, recoñecendo o dereito da muller para deter un embarazo non desexado en relación a problemas de saúde.
Os países escandinavos no decenio de 1930, Islandia en 1935, Suecia en 1938, Dinamarca en 1939, Finlandia en 1950, Noruega en 1960 e en 1968 aprobouse unha lexislación liberal do aborto no Parlamento Británico.

España, quedou á marxe dos cambios ocorridos noutros países europeos, así o demostran os Códigos Penais (de 1928 e de 1930) que condenaban o aborto con penas durísimas. Iso se, outorgábanse unha atenuante para os casos en que a muller ou os seus pais realizasen o aborto tratando de ocultar a "deshonra" da familia. Esta penalización do aborto era coherente en épocas nas que o divorcio, o uso de anticonceptivos ou a simple liberdade de expresión eran un delito.

Cataluña durante 1936 promulgou a "Lei de Reforma Eugenésica do Aborto" recoñecendo o dereito exclusivo da muller a decidir. Paralelamente aquela reforma condenaba duramente ás persoas que privadamente realizasen manobras abortistas.

 
O réxime franquista, logo da Guerra Civil en 1941 modificou o Código Penal aumentando a dureza das penas por aborto respecto ao Código anterior.Desde entón ata 1978 seguiron vixentes dous artigos que prohibían a anticoncepción (416) e a realización de abortos (417).

 
En 1978, se despenalizaron os anticonceptivos, pero no referente ao aborto todo seguiu igual.
As leis eran unha cousa e a realidade outra. A partir dos anos 60 a natalidade empezou a descender vertixinosamente en España. As mulleres arranxábanllas para ter menos fillos independentemente da prohibición dos anticonceptivos e o aborto. Abortaban recorrendo a outras mulleres, practicantes ou curandeiras na área rural. Nas grandes cidades non faltaban profesionais que a prezos altos practicaban abortos en clínicas ou hospitais. Ademais empezaron as peregrinacións de mulleres para interromper o seu embarazo no estranxeiro.
Os países destinatarios de tan peculiar emigración eran Inglaterra, Holanda e Francia e en menor proporción Portugal e Marrocos.

A aprobación da Lei Orgánica 9/1985 de Reforma do Aborto, artigo 417 bis do Código Penal, respondeu á vontade de cumprimento por parte do Goberno Socialista da súa oferta no programa electoral.
Este incluía como un dos seus puntos máis relevantes, dentro do seu compromiso de cambio para modernizar a sociedade, a modificación do Código Penal, despenalizando o aborto. Así, existe por primeira Vez en España unha Lei de Interrupción Voluntaria do embarazo.

Finalmente, e o máis recente, Lei Orgánica 2/2010, de 3 de marzo, de saúde sexual e reprodutiva e da interrupción voluntaria do embarazo.

Como conclusión, sempre o ser humano antepondo os dereitos, vontades, aparencias e opinións persoais, a asumir a responsabilidade dos seus propios actos, isto de xogar a ser Dios, non debe resultar sinxelo...

Pregúntome, por qué abortar no canto de ser mais responsables coa sexualidade?

Seguirei sen entender aos humanos....á fin e ao cabo só son un Mosquito....